τράκο

το, και τράκος, ο, Ν

1. σύγκρουση, τρακάρισμα

2. ναυτ. συμπλοκή σώμα με σώμα πάνω στο κατάστρωμα πλοίου

3. μτφ. δριμεία επίπληξη

4. φρ. α) «έπαθε τράκο» — έπαθε μεγάλη ζημιά, τόν βρήκε συμφορά

β) «βάρδα τράκο»

ναυτ. (ιδίως σε ιστιοφόρα) κέλευσμα που εκφωνείται όταν μια σύγκρουση θεωρηθεί αναπότρεπτη προκειμένου να προφυλαχθεί το πλήρωμα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. σχηματισμός από το ρ. τρακάρω].